Een oud kutwijf kloten

Lieve pennenvrienden,

Ah ijdele tijd, korte weken, vluchtige maanden! Levendig herinner ik mij nog hoe ik angstig Montpellier betrad, zonder vrienden en zonder zekerheid omtrent mijn capaciteiten om mijzelf in leven te houden. Maar kijk eens aan: gestorven ben ik allerminst en ik heb een paar dozijnen aan facebookvrienden gewonnen. En zeg nu zelf: overleven en oppervlakkige vriendschappen opbouwen, is dat niet waar Europa ons voor subsidieert?

Maar mijn beklagenswaardig lot (en mijn erasmuscontract) dwingt mij ertoe deze vruchtbare en met zwervers bezaaide grond vandaag al te verlaten. En dat gaat gepaard met de nodige tragiek. Als een volleerd Lance Armstrong ga ik namelijk niet heen op mijn hoogtepunt, maar ver erna. Mijn Franse vriendjes zijn reeds allemaal terug richting hun hofstedes getreind en mijn Belgische maatjes druppelen al heel deze week noordwaarts. Het resultaat is dat ik tot een kluizenaar verworden ben in volle stad, een eenzaat omringd door duizenden mensen. Voor het eerst sinds begin september heb ik zo een eenzaam weekend doorgebracht. Je kan je nu al inbeelden dat ik dat gewikkeld in de warme lakens van mijn bitter zelfmedelijden gedaan heb, maar dat valt eigenlijk best mee. Het is eerder gewikkeld in de lauwe dekens van algemene mensenhaat. Veel beter, toch?

Wat bazelt die Sam toch weer? Wel, nederige sterveling, om zijn eenzaam weekend te vullen trok hij er alleen op uit. Winkeltjes bezoeken, wafeltjes eten, bedenken dat verkleinwoorden alles schattig maken. Hij zag een petieterig bakkerijtje en hij dacht, waarom niet, lekker yolo, even zondigen, de broeksriem los, smullen en wijfkes vullen. Zo’n artisanaal krentenbroodje verorberen voor de ogen van een Victoria Secret magere dakloze is smakelijk èn vermakelijk. Hij schoof aan in de bakkerij, een geur van melig deeg deed zijn neusharen swingen. De enige persoon voor hem in de rij vraagt een groot wit brood, coupé. De stokoude bakker gehoorzaamt, niet met tegenzin maar met overgave en met liefde voor de stiel. Hij streelt sneetjes van het brood, kust ze vaarwel en kietelt ze de papieren zak in. Even aandoenlijk als tijdrovend.

Meneer de klant vertrekt, zijn brood met zoete tranen bevochtigend, bewogen door het zielroerende spektakel. Even slikken. Sam is aan de beurt. “Donnez-moi…” “Pour moi le pain complet au sésame”. Een andere stem, trillend als de dreigende vuist van een man wiens echtgenote net verkondigd heeft dat ze nóg een aflevering van ‘Say yes to the dress’ gaan kijken, heeft Sam de woorden afgesneden. Het is een oude dame. Een minuscuul vrouwtje van om en bij de drie eeuwen oud heeft Sam zonder schaamte voorgestoken. Technisch gezien heeft ze dat zelfs niet gedaan. Dat kleine lichaam dat rotte botten en een kwaadaardig brein huisvest heeft gewoon haar wens uitgeknarst. Totaal verbijsterd door het lef van de ouwehoer kan Sam geen woord uitbrengen. De bestofte bakker heeft zijn ogen geen enkele maal opgericht. Men vraagt, meneer draait. Hij ging de pain gaan halen.

Sam draait zich om. Het vrouwtje zelf trilt nog meer dan haar stem. Ze lijkt op een accordeon in rust, compleet samengedrukt, het resultaat van de jarenlang inwerkende Fz =m*g jwz. Maar het is geen onschuldige oude mokkel. Het is een kutwijf. Afgaand op de verstikkende walm die ze in het rond stuift, moet haar parfum “Chanel Old Fucking Dusty Attic” zijn, ofwel zijn haar poriën al op pensioen sinds het interbellum. Ze kijkt Sam recht in de ogen. Met het krachtige wapen van de dubbele minderheid – ze is niet alleen oud maar ook een vrouw – kan ze maken wat ze wil zonder ooit te moeten vrezen voor een oplawaai in haar rimpeltronie. Ze grijnst. Haar bestaansreden, zo verkondigen haar brandende ogen, is om in de jaren die haar nog resten zoveel mogelijk jonge mensen te kloten. Jaloers op de lentes in dewelke sommige levens nog verkeren, kan ze zo toch wat schade aanrichten in de geesten die de perfecte lichamen herbergen. Sams lijf vult zich met een irrationele haat tegenover deze menselijke incarnatie van een geïnfecteerde wasbeer. De heks is extatisch door de machteloosheid van haar tegenstander. Ze wacht voldaan op de volgende zet, ook al heeft ze door haar voorkomen al bij voorbaat gewonnen.

De bakker komt aansloffen met het brood, vrijt het zachtjes de zak in, en met een verliefde blik staat hij zijn kunstwerkje af. “Merci, Monsieur”. Sam neemt le pain complet au sésame van de toonbank. Mevrouw achter hem is verward. Dat was míjn brood, denkt ze in haar vuil Frans, ík heb het besteld. Sam voelt de eeuwenoude blik van Mariette Le Schijtwijf priemen in zijn rug.

Sam legt een blinkende munt in de robuuste hand van de bakker. “Gardez la monnaie, merci.” Voor de bakker is het brood weg. Zijn hart is gebroken, zijn liefde heeft hij afgestaan voor een luttele euro. Hij wacht minzaam op de volgende bestelling, een nieuwe one bread stand om zijn tarwelust te temperen. Zijn aandacht gaat naar de volgende persoon in de rij. Dat is de oude teef, compleet uit haar verroeste lood geslagen door de situatie.

“Et pour madame, 6 pains au chocolat et 3 pains blancs. Coupé. Prenez votre temps.” De vriendelijke krullebol uit België heeft een bestelling geplaatst voor Madame. Men heeft gevraagd, de bakker draait : op zijn pantoffels sloft hij zijn achterkamertje in. De haastige teef kijkt verward naar Sam. Zoiets heeft ze in haar drie eeuwen nog nooit gezien. Haar brood met sesamzaad is in de handen gevallen van een onbekende jongeling met samsonbloed, en nu is er een grote ongewenste bestelling in de maak in haar naam.  Ze stamelt iets als “J’accepte pas, je veux mon pain au sésame, pas ces pains au chocolat, vous jeunes vous êtes…”  “Excusez-moi, chère Madame”. Ik moet passeren. Ik heb weinig tijd. Straks is het Liverpool – Arsenal en mijn nic-nacs liggen zacht te worden in mijn kast. En weg is Sam, weg met zijn jonge lichaam en weg met het brood van de gepensioneerde wicca. Tegen de bakker terug is met de broden die de heks helemaal niet wil, is ze hopelijk al gestorven aan wroeging en suikerziekte.

Brood met sesamzaad vind ik niet eens lekker. Maar een kopje zoete wraak gaat altijd wel binnen, dus die ene euro is het ruim waard. Adieu, oude slet. Don’t be fucking with Sam.

U was een fijn lectoraat. Thx 5 da support

Samontpellier